Yağmurun sesine bak

         Budapeşte’yi ilk gördüğümde ne yapacağımı, bu kent hakkında ne düşünmem gerektiğini anlamam zaman almıştı. Aslında kentin karanlık sokaklarına, II. Dünya Savaşı’ndan kalma kurşun delikleriyle dolu sıvası dökülmüş duvarlarına, bir zamanların imparatorluk kenti olduğunu belli eden her türlü süsleme ve mimari ayrıntıyla dolu binalarına bakınca insan önce hayranlıkla doluyor, kentteki ataleti hissedince de içi sıkılıyordu. Bu kente gideceğimi söylediğimde daha önce burada bulunmuş herkes “Budapeşte mi? Kaçarak uzaklaş oradan!” diyerek hislerini açıkça belli etmişlerdi. Kent huzursuzluk doluydu. Karanlıktı ve yağmur yağıyordu ama havadaki netlik, kentin keskin ve inkarsız, dürüst yüzünü her şekilde gösterme isteği biraz da olsa insana umut veriyordu. Çok dürüst bir kentti Budapeşte; bir o kadar da tanıdıktı çünkü kentin ortasından akan Tuna’nın boz bulanık suları taşıdığı Avrupa ruhu ile ortalıkta rahatça dolanıyordu. Kentin her yerinde, tüm sokaklarında, yüksek binalarının her köşesinde yer alan, şehitlere veya ülkenin ünlü düşünür, yazar benzeri önemli kişilerine adanmış varlığı belli belirsiz isim plakalarına baktığınızda herşey burada yaşamış insanları anlatıyordu. Budapeşte bana fazlasıyla tanıdık gelmişti, zira kent İstanbul kadar olmasa da tıkabasa hüzün, pişmanlık ve umut doluydu. Her yanı hüznün eflatunuyla boyalıyken bile İstanbul’un aydınlık yüzü Boğaziçi bakınca insanı gülümsetir; Budapeşte daha sonra bir Haziran günü beni sevgiyle kucaklayacaktı. Her yer yemyeşildi. Hala umut vardı.

         Havaalanına doğru gidebilmek için binmem gereken servis beni ancak kaldığım yerden alabiliyordu. Budapeşte’ye iş için gitmiştim ve Tuna nehrinin üzerindeki üç adadan biri olan Margit adasında bir otelde düzenlenen toplantı bittiğinde taksi ile kaldığım yere doğru yola çıktım. Bindiğim taksi bildiğiniz lüks araç donanımına sahip, çok temiz, yepyeni bir araçtı ve sürücüsü koyu sarı renkteki şık ceketi, eski moda kahverengi kemik güneş gözlükleriyle sanki bir Paris cafesinde kahvesini yudumlarken aracın içine ışınlanmış gibi görünen, seyrek sarı saçlı, orta yaşlarda, entellektüel görünümlü bir Macardı. Nereye gideceğimi sokak adı ve numarasıyla şöföre söyledikten sonra araç hareket etti ve şöför trafikten yakınmaya başladı. O Cuma okullar tatil olduğu ve hava artık ısındığı için herkes piknik gereçlerini, bavullarını, kamp malzemelerini alıp kendini yollara atmıştı. Taksi şöförünün “yoğun trafik” diye yakındığı araç kalabalığı yaşadığım kent için sıradan bir görüntü arz ediyordu. “Yoğun trafiğe” rağmen önünde kendi hızıyla ilerleyen çok sayıdaki bisikletliye, motorsikletlilere ve yaşlı amcalarla teyzelere sabırla ve olağan gözüyle bakan, gergin ama sessiz şöför tüm kırmızı ışıklarda yavaşlayarak durdu ve hiç korna çalmadı. Zaten kimse korna çalmıyordu.

      Yolda ilerlerken ucu kıvrık terlikleri ve sarığıyla önemli bir kişi olduğunu kavradığım, altında Piskin yazan bir heykel gördüm. Dört yol ağzında olduğu ve biz geçerken kırmızı ışık yandığı için heykele iyice bakabildim. Ne Puşkin’e benziyordu, ne de alıştığım gibi heykeli yapılan kişinin adı yanlış yazılmış olabilirdi.

"Bu heykel kime ait? Pişkin kimdir?"
"Puşkin değil o. Macar değildi Puşkin."
"Biliyorum Puşkin olmadığını. Pişkin yazıyor zaten altında."
"Yazar değil o."
"Anlıyorum ama bu heykeli dikilen kişi kim?"
"Polonya asıllı bir amiral. Çok savaş kazanmıştı."
     
Taksi şöförü beni hem cahil yerine koyup azarlamış, hem de tam olarak soruma yanıt vermemişti. Biraz bozulsam da, her gün kırk türlü insan evladı ile karşılaştığına verip birşey söylemedim.

"Nerelisiniz acaba?"
"Türk’üm ben. İstanbulluyum."

       Taksi şöförü ilk kez gülümsedi. Kolunu açık camdan çıkarıp rüzgarı hissetti. Nedense Türk olmam onu çok sevindirmişti.
       Kaldığım yere vardığımızda taksi şöförü önce adresi kontrol etti. Kapıdaki yazıyı okunca çok şaşırdı.

"Polis misiniz?"
"Hayır, değilim."

       Acele acele çantalarımı taksinin arkasından indirip yere koyan taksi şöförü şaşkınlıktan neredeyse tizleşmiş sesiyle bana teşekkür ederek iyi yolculuklar diledi. Oysa ben kente yeni gelmiştim. Gülümsedim. Çantalarımı alarak kapıdaki zile bastım. Otomatik kapı açıldı. Beni tanıyan kapıdaki görevli kendi dilinde beni selamladı. Ben de onu selamlayarak daha önce girdiğim kapılardan içeriye bir daha girdim. Hava güzeldi, karanlıktı ve yağmur yağıyordu.

now or never

I just met this young 21 year old boy who has a very few clues at hand but totally ignorant about life. From the moment he met me, he was watching every single move I was making, word I was saying and comment I was making. He is a total sweetheart who is a little bit of overweight for his age. In my time, 21 year olds were so slim and thin; moms would worry that they would die of over masturbating and being thin. His case was different.

We were all invited for a farewell dinner because this girl from Singapore on holiday was due to leave the next couple of days. Most of us helped her to cook a delicious Thai meal which ended up quite late on the table. During all that time, he was following me with his eyes, trying to understand how things worked in the office, who we were, what we thought and how we reacted. There was an order there, he could sense it, he knew it but he had no idea how the strings were tied to each other to set it up. We were all human beings waiting to end up hitting a tree so he had to watch the signs. 

When all was ready, I chose a chair which I always do to seat myself because I kind of feel safer knowing where I will be placed. Until 10 years ago, I would never move out of that chair since it would be my safe spot. I would barely convince myself to move off it to reach for salt or pepper. I would never have eye contact with any of the 15 or 25 people around me, listening to what is discussed or the silence around me, watching to learn more to use it later on. That was called being social. This time my safe chair could be any chair and I left the office a few times to go and buy cigarettes and liquor only to find him sitting at the front of the office waiting for me. “Where did you go?” he said. “I thought you have left since you finished cooking.” I said “No, I just stepped out to buy some raki. I am back.” He smiled and followed me in to the office.

We talked a little bit. The food was delicious, so good and different and felt so homey; I could eat until the next morning. She has prepared ginger chicken, fried rice with mushrooms which I have washed and chopped. She baked some delicious pears to go with vanilla ice cream. I could not dare to drink anything; I would just lie on the concrete floor waiting to crack into two.

I asked him about the book he was reading. He said it was not meant to be for everyone. The story was about a crooked character that ended up in gutter stories. He was good looking so the story had to be interesting. He wanted to bring the first book by the same author and I refused. I was hungry and focused on the food. I could not look at a book or make a comment on it yet. I had to feed myself before my mind.

While everybody was making comments on the food and joked around with each other, he kept smiling and chuckled a few times although he did not understand a word of Turkish. After a few bites people realized the guest of honor and our cook besides a few other people around the table did not speak Turkish, people started making their comments and jokes in English. The food was lovely, music was great, we were not alone and were treated well, we had made friends and everything looked promising and safe. Love was in the air and it left quickly.

I looked him in the eye only to find he was watching me with a big smile. I smiled back.

“What?”
“Nothing. I am just enjoying the food.”              
“OK. I thought you were watching me enjoy it too.”
“Kinda. You must be very hungry.”
“I was. Now I feel better.”

Other people listened to our conversation and were waiting for me to say something confusing or discouraging for the boy.

“You know what; you should try to learn Turkish immediately.”
“I am learning. I can say Merhaba.”
“Not bad. This is your first day after all.”

When table was cleared and it all became silent, people started leaving because it had been a long and tiring day for most them since they have worked under the sun and in the sea and back on the land again. I continued to sit to smoke a few cigarettes.

Only if he knew what kind of perils were waiting for him. He would love anything and everything just like I did and still do. People will abuse him just like they abused me. They will take that love and use it and not look him in the eye. He would watch trying to capture the zeitgeist and put it in his mind frame. Would I give up and not try if I had known? Not in a zillion years! They can put their malicious thoughts far back in their asses to feel content. They will smile at you, call you, play you, send you away and not be around anymore. His will and power lies in his hopes and nobody can steal them.

This will be another day, just one other day; alone or together it will not change my past but it may change my future.