rüyam

tünel'in kapısından önümdeki adama kendi varlığımı belli etmeden çıkmaya çalışıyorum. hemen önümde oysa, beni rahatlıkla görebilir. kafasını çevirse beni hemen fark edebilir. zaten tanınıyor diye herkes onu fark ediyor. fark ettiklerini de belli etmiyorlar. ama yürüyorlar yanı başında...

hemen kapının önünde duruveriyor adam. paniklemiyorum ama tedirginlik hissediyorum. nereye gideceğini bilmediğim için onu takip etmek de kolay değil. sağa dönüveriyor. istiklal caddesi'nde bir işi olmalı. ama öyle olsaydı taksim'den inmez miydi caddeye? neden tünel'den geldi ki? o zaman işi yakınlarda bir yerlerde, buralarda.. karşıdaki pasaja mı girecek acaba? yok, girmiyor; tramvayın kalkmasını beklemiş. tramvayın hemen ardından yürümeye başladı. durağın arkasında biraz bekliyorum. beni görmesini istemiyorum elbette. duruyormuşum gibi, sağa sola bakınıyormuşum gibi yapıyorum. başkaları beni fark ediyorlar ama o neyse ki beni fark etmiyor.

hemen sağımda galip dede caddesi var; neden bu kadar az insan var? genellikle çok kalabalık olurdu burası bu saatlerde. sanki caddedeki herkes birkaç saniyeliğine söz birliği etmişçesine dükkanlara girmiş, sokak aralarına sapmış, ortadan kaybolmuş gibi. ama biraz önce burada değiller miydi? hatırlayamıyorum.

sağ taraftaki isveç konsolosluğunun bahçesindeki manolyalar iki avucum kadar kocamanlar, boy boy açmışlar. mor renk ne kadar yakışıyor manolyalara. durup iyice sindirmek için iyice bakıyorum onlara. beyaza dönen mor ne güzelmiş, belki de açık beyaz bu renk...

hemen ileride eskiden hachette kitapçısı olan binaya doğru ilerliyor.. şaşırıyorum. kahve mi içecek? yok, duraklıyor, hemen sağında alman kitap evi var. alman mıydı bu adam? yok, değil. biliyorum olmadığını. şiirlerini türkçe yazıyor. hemen yan taraftaki kitab-ı mukaddes şirketine giriyor kapıyı bir çabuk açıp adımlarını hızlıca atarak... bekliyorum, ben de içeri gireceğim.

kapının hemen üzerinde asılı olan çıngıraklı zil çalmasın diye usulca açıyorum kapıyı. arkama bakıyorum sanki beni de izliyorlarmış gibi. elbette sokakta kimse yok. neden yoklar bilmiyorum ama yok işte kimse... kitapçı tezgahı boş. biraz önce genç, daha doğrusu orta yaşlarda bir kadın yok muydu burada? herhalde adam içeri girince birlikte içeriye gittiler. dükkanda kimse yok. içeride ne var acaba? bu taraftan mı geçiliyor? arkada odalar mı varmış? burada kim kalıyor acaba? içeri girmek istesem de temkinli davranıp önce kafamı uzatıyorum. hepsi de boş, tertemiz sakız kokulu, çam bezeli yataklar var odalarda... kalan kişi veya kişiler uzun kalmıyorlar herhalde, odalarda dolap yok. küçük bir yatak, yatağın hemen yanı başında küçük bir komodin, komodinin üzerinde içeriye loş ışık salan sarı ampullü bir gece lambası, yerde küçük bir kilim, duvarda da ne olduğunu anlamadığım sarıya çalan tonlarda büyük ihtimalle manzara olması planlanan bir resim var. hemen hemen 6-7 oda sayıyorum. hepsi de boş, nedenini anlayamıyorum. ama burada kalanlar nereye gittiler?

koridora açılan kapıların hepsine teker teker dikkatle bakıyor, inceliyorum. birkaç koridor daha var. ne kadar büyükmüş burası. st benoit dispanserinin koridorlarına benziyor. hastane olmadığına göre neden yataklar var bu kitapçıda?

bir kaç adım atıldığını, hafif ayak sesleri duyuyorum. ayak seslerinin ve mırıltıların hangi odadan geldiğini anlamak için başka bir koridora giriyorum. koridora vuran gölgelerden seslerin hangi odadan geldiğini az buçuk kestiriyorum. oraya yöneliyorum.

kapı aralığından içeriye baktığımda yatakta yatanı hemen tanıyorum. buraya kadar izledim onu. üzerindeki humphrey bogart modeli pardesüyü çıkarttığını, beyaz gömleğinin kollarını da kıvırdığını fark ediyorum. yatağa uzanmış, gözlerini de kapatmış ancak uyumuyor. kitapçıdaki tezgahtar kadın ise yatağın yanındaki komodinin üzerindeki serum şişesini yine yatağın kenarında duran metal ayaklı askılığa asıyor ve bir ucunu da şairin koluna takıyor. şair hiç kıpırdamıyor; canı yanmadı. eli ne hafifmiş kadının! ben olsam canını yakabilirdim şairin. elleri hiç titremedi oysa tezgahtarın. sanki çok alışkınmış, bunu defalarca yapmış gibi birkaç saniyede işini bitiriyor.

yandaki odaya süzülüyorum. beni görmemeleri lazım. onu izlediğimi anlarlarsa çok garip bir durum yaşanır.. girdiğim odada, yatakların yanındaki komodinlerin üzerinde birer kitap olduğunu fark ediyorum. kitapların adları yazılı değil. içini açıp baktığımda kitabın aslında sayfaları bomboş, beyaz yapraklarla dolu kalınca bir defter olduğunu anlıyorum. sonra yine ayak sesleri, kapanan kapı...

şairin biraz önce uzandığı yatak artık boş. uzanıp komodinin üzerindeki kitabı elime alıyorum. ancak o zaman fark ediyorum, ne kadar aptalım! şairin kanı şiirin mürekkebi.... uzanıp kanını akıttığında o boş şişelere, şair kendi kanıyla yazdı şiirlerini..

uyanıyorum...